Με αφορμή το άρθρο " το φαινόμενο της γυάλας" του modern father.
Μου είχε ο π. Μ. ότι θα πρέπει ο ιερέας να φροντίσει η πνευματική χαρά και λατρευτική ζωή της καθημερινότητάς του να είναι κάτι έξω από τη Διακονία του και την Ιερατική του ιδιότητα.. Θα πρέπει από κάπου αλλού να αντλεί η καρδιά του πνευματικό νερό και όχι από αυτήν την Ιεροσύνη. Αυτή καθεαυτή η Ιεροσύνη δεν μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο στον αγιασμό αλλά ούτε και σε αυτήν την ψυχική ισορρροπία...
Πάνω σ'αυτό κάνω κάποιες σκέψεις και θεωρώ ότι οι περισσότεροι δεχθήκαμε συνειδητά ή ασυνείδητα τη διακονία του θυσιαστηρίου ως ένα "χαπάκι" αντικαταθληπτικό... Πολλές φορές συνειδητοποιώ πως πολλοί απο μας τους κληρικούς αν είμασταν λαϊκοί ούτε καν θα θρησκεύμαμε... Μου είχε εκφράσει την απορία του ένας φίλος ιερέας σε ένα αργολικό χωριό: "Πάτερ μου δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο πρώην παπάς του χωριού μας εδώ, μετά τη σύνταξιοδότησή του και αφού διακόνησε 40 χρόνια τη κοινότητα, δεν ξαναπάτησε στην Εκκλησία. Δεν εκκλησιάζεται ούτε και αυτές τις μεγάλες γιορτές... και να πεις πως δε στέκεται στα πόδια του, μια χαρά γυρνά στα καφενεία του χωριού.."
Είναι επόμενο λοιπόν όταν η ιεροσύνη είναι "δεκανίκια" για να μη καταρρέουμε ψυχικά, όταν είναι όλο το νόημα της ύπαρξής μας και ο λόγος να υπάρχουμε, και σε πολλές περιπτώσεις μια επαγγελματική καταξίωση και αποκατάσταση, τότε να προσπαθούμε να τη διαφυλάξουμε "απρόσβλητη", να τη κρατάμε σε βιτρίνα και σε γυάλα συντηρήσεως με φορμόλη την υποκρισία μας και τη συντηρητικότητά μας. Γιατί αν τη χάσουμε δεν θα είμαστε τίποτα, ούτε για τη κοινωνία, ούτε για τους εαυτούς μας, ούτε για τον Θεό μας. Έτσι τουλάχιστον νομίζουμε... Και βλέπουμε τον επίσκοπο να μην παραιτείται ακόμα και αν φυτοζωεί, βλέπουμε τον παπά να μη παραδίδει ούτε και μετά τη σύνταξη οικειοποιούμενος ορατά και αόρατα...
Διερωτώμαι τί είναι η Ιεροσύνη για τον καθένα μας τελικά... Είναι όντως αγγελική ιδιότητα; Είναι όντως διακονία; Είναι αξίωμα; Είναι δρόμος σωτηρίας; Η εμπόδιο; Είναι δίκοπο μαχαίρι; Βάδισμα σε τεντωμένο σχοινί...;
Πόσο άραγε εγώ ο ίδιος μπορώ να δω ρεαλιστικά τη διακονία μου αυτή; Εγώ που με τόσο πόθο και χαρά δέχτηκα την ιερατική αυτή ιδιότητα, θά 'μαι έτοιμος να παραδώσω όποτε κι αν χρειαστεί; Πόσο άραγε αντιστέκομαι στο πειρασμό της μόνιμης και βολεμένης θέσης του δημοσίου υπαλλήλου που έχει όραμα την πετυχημένη συνταξιοδότηση; Εγώ που με τόση ελπίδα και θάρρος πήρα μια τόση μεγάλη ευθύνη, θα 'μαι έτοιμος να αποδεχθώ όποια αποτυχία μου, να καταλάβω εγώ πρώτος την ανεπάρκειά μου και να σταθώ γενναία απέναντί της; Και τότε θα πρέπει να δώσω χώρο στον Θεό να μ' αντικαταστήσει, να μεριμνήσει για τα παιδιά Του, να μεριμνήσει για μένα.. . Όχι γιατί πέρασε η ηλικία μου, όχι μόνο γιατί δεν έχω φυσικές δυνάμεις αλλά και γιατί απλώς έκλεισε ο κύκλος, καταναλώθηκε ότι υπήρχε...
Όσο για μετά... Θα υπάρχουν πιστεύω μυστήρια μονοπάτια και ποικίλες διαδρομές που κάνουν αυτό το ταξίδι πάντα ενδιαφέρον... Όσο μακρυά και αν μοιάζει η γη της επαγγελίας...
