Ευτυχώς...

Ήταν τότε που απλά προσπαθούσα να σχεδιάσω το ιστολόγιο της Ενορίας και πειραματιζόμουν. Είπα να κάνω και για μένα ένα χώρο να γράφω, δεν ξέρω ακριβώς για ποιο λόγο, αλλά δεν ήθελα να αρχίσω και εγώ να παραθέτω αγιογραφικά αποσπάσματα και λόγους πατέρων της ερήμου ή κάποιο θαυμαστό γεγονός. Υπάρχουν αυτά σε αφθονία, άσε που δεν ξέρω και πολλά. Απ΄ την άλλη, δεν μου έρχεται και καμιά φρέσκια ιδέα που αξίζει να τη μοιραστείς. Και είπα να κάνω ένα σημειωματάριο με αυθόρμητες σκέψεις και ιστοριούλες της καθημερινότητάς μας, κάτι που θα μου βγαίνει πιο εύκολα. Τελικά ούτε αυτό μου βγήκε για πολύ...
Έχω να επισκεφθώ το σημειωματάριό μου πάρα πολύ καιρό. Το είχα θυμηθεί παλαιότερα, για λίγο, όταν το επισκέφθηκε ο Ιεροκήρυκας της επιτροπείας μας εδώ. Με πήραν και απ΄την Μητρόπολη ότι ο Ιεροκήρυκας έστειλε επιστολή στο Δεσπότη για το ιστολόγιο μου. Δεν μου είπανε τι λέει η επιστολή αλλά κάτι δεν άρεσε... άντε λέω, δεν φτάνει που γράφω κάθε χρόνο κάνα κειμενάκι φέρνω και σκανδαλισμό στο λογισμό των πατέρων. Τελικά, εγώ δεν ενημερώθηκα πιο ήταν το άτοπο στα κείμενά μου αλλά πληροφορήθηκα μετά από λίγο καιρό, με επιστολή του πατρός, πως το γνωστό τραγουδάκι "Καράβι καραβάκι" και κάποια άλλα παραδοσιακά  τραγουδάκια που υπάρχουν σε βιβλιαράκι για το κατηχητικό, διαφθείρουν τα ήθη των κατηχητόπαιδων με σεξουαλικά υπονοούμενα... Έτσι υπέθεσα πως κάτι τέτοιο θα ήταν η αιτία και κάθε λέξη που μας οδηγεί σε σεξουαλικούς συνειρμούς πρέπει να αφαιρεθεί από το λεξιλόγιό μας.. Και επειδή, εγώ ως πονηρός ακόμα και εμπαθής, δε βρίσκω εύκολα ικανό αριθμό λέξεων χωρίς πονηρούς συνειρμούς, μου κόπηκε η διάθεση να γράφω..

Ευτυχώς όμως που όσο περνάει ο καιρός, γρήγορος ο άτιμος, καταλαβαίνω πως όλα στη διακονία της εκκλησίας είναι όμορφα, ευλογημένα και λυμένα..
Ευτυχώς, είμαστε μια ακμάζουσα εκκλησία που επιτελεί με αυτοθυσία το έργο της και οδηγεί τους ανθρώπους στη γνωριμία με το Χριστό...
Ευτυχώς, δεν ακολουθούμε ασθμαίνοντας τον τρομακτικά εξελισσόμενο κόσμο ως μουσειακό και φολκλορικό εθνικό στοιχείο, αλλά είμαστε μπροστά με το πνεύμα, κι όχι το γράμμα, της Γραφής και των Πατέρων, δίνοντας διεξόδους στα σύγχρονα προβλήματα..
Ευτυχώς η εκκλησία ενδιαφέρεται για την ψυχική και πνευματική υγεία των πιστών και των κληρικών της, φροντίζει ώστε να καλύπτουν τα κενά της συνεχούς εξέλιξης της προσωπικότητάς τους για να σταθούν κάποτε μπροστά στο Χριστό και να πουν "ιδού εγώ.." και όχι "ιδού.. κάποιος άλλος".
Ευτυχώς, δε χρειάζεται να ανησυχώ εγώ γιατί υπάρχουν άλλοι, πλέον έμπειροι και ανώτεροι που έχουν αυτό το φορτίο...
Εγώ, επιτελώντας τη Θ. Λειτουργία, τα μνημόσυνα, τα τρισάγια και γενικά τις λατρευτικές ανάγκες των Ελλήνων Χριστιανών, άντε και λέγοντας και κάποιο διδακτικό λόγο ή πατερικό απόφθεγμα, χωρίς βέβαια να σκανδαλίζω και να ταράζω πιστούς και κληρικούς, είμαι καλός στο καθήκον μου..

Τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολο να είσαι ορθόδοξος ιερέας στη σύγχρονη Ελλάδα..

Ευτυχώς, μπορώ ν' ανησυχώ μονάχα για τον εαυτό μου..



   

το "χαπάκι" της Ιεροσύνης...

Με αφορμή το άρθρο " το φαινόμενο της γυάλας" του modern father.

Μου είχε ο π. Μ. ότι θα πρέπει ο ιερέας να φροντίσει η πνευματική χαρά και λατρευτική ζωή της καθημερινότητάς του να είναι κάτι έξω από τη Διακονία του και την Ιερατική του ιδιότητα.. Θα πρέπει από κάπου αλλού να αντλεί η καρδιά του πνευματικό νερό και όχι από αυτήν την Ιεροσύνη. Αυτή καθεαυτή η Ιεροσύνη δεν μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο στον αγιασμό αλλά ούτε και σε αυτήν την ψυχική ισορρροπία...
Πάνω σ'αυτό κάνω κάποιες σκέψεις και θεωρώ ότι οι περισσότεροι δεχθήκαμε συνειδητά ή ασυνείδητα τη διακονία του θυσιαστηρίου ως ένα "χαπάκι" αντικαταθληπτικό... Πολλές φορές συνειδητοποιώ πως πολλοί απο μας τους κληρικούς αν είμασταν λαϊκοί ούτε καν θα θρησκεύμαμε... Μου είχε εκφράσει την απορία του ένας φίλος ιερέας σε ένα αργολικό χωριό: "Πάτερ μου δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο πρώην παπάς του χωριού μας εδώ, μετά τη σύνταξιοδότησή του και αφού διακόνησε 40 χρόνια τη κοινότητα, δεν ξαναπάτησε στην Εκκλησία. Δεν εκκλησιάζεται ούτε και αυτές τις μεγάλες γιορτές... και να πεις πως δε στέκεται στα πόδια του, μια χαρά γυρνά στα καφενεία του χωριού.."
Είναι επόμενο λοιπόν όταν η ιεροσύνη είναι "δεκανίκια" για να μη καταρρέουμε ψυχικά, όταν είναι όλο το νόημα της ύπαρξής μας και ο λόγος να υπάρχουμε, και σε πολλές περιπτώσεις μια επαγγελματική καταξίωση και αποκατάσταση, τότε να προσπαθούμε να τη διαφυλάξουμε "απρόσβλητη", να τη κρατάμε σε βιτρίνα και σε γυάλα συντηρήσεως με φορμόλη την υποκρισία μας και τη συντηρητικότητά μας. Γιατί αν τη χάσουμε δεν θα είμαστε τίποτα, ούτε για τη κοινωνία, ούτε για τους εαυτούς μας, ούτε για τον Θεό μας. Έτσι τουλάχιστον νομίζουμε... Και βλέπουμε τον επίσκοπο να μην παραιτείται ακόμα και αν φυτοζωεί, βλέπουμε τον παπά να μη παραδίδει ούτε και μετά τη σύνταξη οικειοποιούμενος ορατά και αόρατα...
Διερωτώμαι τί είναι η Ιεροσύνη για τον καθένα μας τελικά... Είναι όντως αγγελική ιδιότητα; Είναι όντως διακονία; Είναι αξίωμα; Είναι δρόμος σωτηρίας; Η εμπόδιο; Είναι δίκοπο μαχαίρι; Βάδισμα σε τεντωμένο σχοινί...;
Πόσο άραγε εγώ ο ίδιος μπορώ να δω ρεαλιστικά τη διακονία μου αυτή; Εγώ που με τόσο πόθο και χαρά δέχτηκα την ιερατική αυτή ιδιότητα, θά 'μαι έτοιμος να παραδώσω όποτε κι αν χρειαστεί; Πόσο άραγε αντιστέκομαι στο πειρασμό της μόνιμης και βολεμένης θέσης του δημοσίου υπαλλήλου που έχει όραμα την πετυχημένη συνταξιοδότηση; Εγώ που με τόση ελπίδα και θάρρος πήρα μια τόση μεγάλη ευθύνη, θα 'μαι έτοιμος να αποδεχθώ όποια αποτυχία μου, να καταλάβω εγώ πρώτος την ανεπάρκειά μου και να σταθώ γενναία απέναντί της; Και τότε θα πρέπει να δώσω χώρο στον Θεό να μ' αντικαταστήσει, να μεριμνήσει για τα παιδιά Του, να μεριμνήσει για μένα.. . Όχι γιατί πέρασε η ηλικία μου, όχι μόνο γιατί δεν έχω φυσικές δυνάμεις αλλά και γιατί απλώς έκλεισε ο κύκλος, καταναλώθηκε ότι υπήρχε...
Όσο για μετά... Θα υπάρχουν πιστεύω μυστήρια μονοπάτια και ποικίλες διαδρομές που κάνουν αυτό το ταξίδι πάντα ενδιαφέρον... Όσο μακρυά και αν μοιάζει η γη της επαγγελίας...

η Έλενα Παπαρίζου και το ντύσιμο στην εκκλησία...

Ήταν τότε που πήγε η Έλενα Παπαρίζου στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Μια τηλεοπτική εκπομπή έδειχνε τη προετοιμασία της και τις δραστηριότητές της στην Ουκρανική πρωτεύουσα. Ο στυλίστας που την ανέλαβε έδειχνε στη κάμερα τα ρούχα που επέλεξε για τη κάθε περίσταση. Ένα γυναικείο sexy φόρεμα για το βραδινό πάρτι, ένα σπόρ σύνολο για τη μεσημεριανή βόλτα στη πόλη, ένα ωραίο μοντέρνο κοστουμάκι για τη συνάντηση με τον Πρωθυπουργό της χώρας...
Νομίζω πως με αυτό το σύγχρονο παράδειγμα καταλαβαίνουμε όλοι ότι το ντύσιμο μας στην Θεία Λατρεία είναι ανάλογο του χώρου και της περίστασης. Συμβαίνει όμως πάνω σ' αυτή την ιδέα να γίνονται παρανοήσεις και υπερβολές. Το ένα πρόβλημα είναι ο καυστικός σχολιασμός και η κριτική του ντυσίματος από τους σταθερά εκκλησιαζόμενους και το άλλο η εμμονή πολλών ιερέων, μοναχών και "θεοσεβούμενων" ότι το παντελόνι είναι απαγορευτικό από τους κανόνες της Εκκλησίας και ανάρμοστο για τις γυναίκες.

Το πρώτο θέμα, η ενασχόληση δηλαδή των εκκλησιαζόμενων με το τί φοράει ο καθένας είναι γεγονός και στην ενορία μας. Όταν πρωτάκουσα τα παράπονα κάποιων κυριών και δεσποινίδων νόμιζα ότι ήταν η ιδέα τους και η καχυποψία τους. Τελικά όμως απεδείχθη πραγματικότητα. " Δεν έχεις δεύτερο σακάκι εσύ; " είπε μια εκκλησιαζόμενη σε μια άλλη... " δεν φοράς καλτσόν εσύ;" ή " την είδες την άλλη με τί ρούχα ήρθε στην εκκλησία;" είναι κάποια ελάχιστα παραδείγματα "στυλιτιστικών παρεμβάσεων" των ενοριτισσών μας...
Είναι αυτονόητο, είναι απολύτως ξεκάθαρο και δεν χρειάζεται καν συζήτηση ότι στην εκκλησία δεν έχει σημασία αν φοράει κάποιος συχνά το ίδιο ρούχο ή αν δεν έρχεται με επίσημο και ακριβό. Είναι εύλογο και χριστιανικό να δεχθούμε τον αδελφό μας ακόμα και με κουρέλια... Κι όμως στη σύγχρονη ελλαδική ορθοδοξία τίποτα δεν είναι φυσιολογικό και αυτονόητο... Συχνά επιμένω από ωραίας πύλης και σε προσωπικές συναντήσεις ότι πρέπει να φύγει, να εξαφανιστεί από την ενορία μας αυτή η νοοτροπία. Γιατί, πού αλήθεια ένας πιστός πρέπει να νοιώθει οικία και όμορφα αν όχι στην εκκλησία και το μοναστήρι; Ποιος δεν υπολογίζει εξωτερικά σχήματα και εμφάνιση αλλά βλέπει τον άλλον ως εικόνα θεού αν όχι ο Χριστιανός;

Όσο για το άλλο μεγάλο πρόβλημα του παντελονιού...

Μου διηγήθηκε μια νέα κοπέλα:
<< Πήγα τη περασμένη Σαρακοστή σε μια κεντρική εκκλησία της Αθήνας να λειτουργηθώ και να μεταλάβω. Περιβάλλον που μύριζε μπαρούτι... Βλέμματα υποτιμητικά, κατακριτικά.. Κυρίες φουστανάτες και κοτσιδάτες, χριστιανές αυστηρές και φύλακες των παραδόσεων.. Όταν μπήκα στη σειρά για τη Μετάληψη περίεργοι ψίθυροι και λόγια υπονοούμενα την ασέβειά μου, αιχμηρά βλέμματα και μορφασμοί με συνόδευαν, τέλος μια κυρία κάτι σαν Νεωκόρος με προειδοποίησε: "δεν θα σε κοινωνήσει ο παπάς με παντελόνι.." Έχασα κάθε καλή σκέψη κάθε καλή διάθεση, πληγώθηκα. Είχα νηστέψει, είχα εξομολογηθεί, ήθελα να μεταλάβω. Δεν το έβαλα όμως κάτω. Πήγα, πήρα το μάκτρο με θάρρος, ετοιμάστηκα και κάρφωσα τον παπά στα μάτια σα να του λέω "μη διανοηθείς να κάνεις αυτό που σκέφτεσαι". Και ο παπάς το πήρε το μήνυμα.. Και με μετάλαβε.. Μόνο φεύγοντας μου είπε, "την άλλη φορά με φούστα", και εγώ σχεδόν από μέσα μου, "έννοια σου και δεν θα έχει άλλη φορά.." Και όλα αυτά σε μια υπέροχη Εκκλησία της οδού Αιόλου, στο κέντρο της πρωτεύουσας...>>

Μια άλλη κοπέλα απ' τη Τροιζηνία μου διηγήθηκε πως παλαιότερα πήγε στο μοναστήρι του Πόρου να λειτουργηθεί και να μεταλάβει. Ήταν 7 μηνών έγκυος. Φορούσε ένα παντελόνι για εγκύους με μεγάλες τιράντες και μια ζακέτα. Ο ηγούμενος αρνήθηκε να την μεταλάβει...

Σ' ένα τραπέζι μνημοσύνου προχθές συνάντησα γ' άλλη μια φορά τη διαμαρτυρία και την οργή ενός κατοίκου Αθηνών που αντιμετώπισε την ίδια συμπεριφορά στο Ναό του Πορτοχελίου. Το πρόσωπο που αποπέμφθηκε ανάξιο για το Άγιο Ποτήριο ήταν ένα κορίτσι 11 ετών που φορούσε φυσικά παντελόνι...

Παλαιότερα, εδώ στη δική μας ενορία ο παπάς δεν άφηνε ούτε κοριτσάκια 2 ετών να μεταλαμβάνουν με παντελονάκι... Με διαβεβαίωσαν ότι συμβαίνει και σήμερα σε πολλές ενορίες και μοναστήρια!

Έγινα ακροατής και μιας άλλης ιστορίας.
Ένας νέος άνδρας, πατέρας τριών παιδιών έμαθε πως πάσχει από καρκίνο στο μάτι. Απογοητευμένος, μετά από υπόδειξη φίλου, πήγε στον Ταξιάρχη στους Μανταμάδες να προσκυνήσει. Μετά από πολύ ψάξιμο βρήκε κάποιον ιερέα και του ζήτησε να του διαβάσει μια ευχή για υγεία. Ο ιερέας τον έστειλε στον ...Ταξιάρχη: "Εκεί πήγαινε στην εικόνα" του είπε. Ο νέος τον παρακάλεσε πάλι, ήθελε την ιερατική του ευχή. Εκείνος πάλι αρνήθηκε "δεν διαβάζουμε ευχές εδώ, πήγαινε εκεί στον Tαξιάρχη.." του είπε νευριασμένα και έφυγε. Φυσικά στη μονή δεν επιτρέπεται η είσοδος με "απρεπή" ενδυμασία...

Πήγαμε τις προάλλες στη σύναξη των φιλόπτωχων ταμείων στη Μονή Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα. Παρατηρούσα τις κυρίες που είχαν κατακλείσει το προαύλιο της Μονής, ήταν ακριβώς όπως όλοι φαντάζεστε... ξεχώρισα όμως δύο κυρίες με ωραίο χτένισμα και χαρούμενο πρόσωπο, φορούσαν παντελόνι, μπλουζάκι και σακάκι, ανάλαφρη και δροσερή εμφάνιση που τη χαίρεσαι... όχι όμως για πολύ. Καθώς παρακολουθούσαν την Θ. Λειτουργία από το προαύλιο της Μονής μια "διακόνησσα", υπεύθυνη της τάξεως, επέβαλε στις κυρίες αυτές να φορέσουν πάνω από τα ρούχα τους κάτι γύφτικα πανιά για να είναι ευπρεπείς... Φορούσαν βλέπεται παντελόνι..
Και εγώ θυμήθηκα τότε ότι πρίν τρία χρόνια περίπου κάποιος υποψήφιος ιεροδιάκονος παρακάλεσε τη γερόντισσα της Μονής να φιλοξενήσει μια οικογένεια Τσιγγάνων γιατί ήθελαν να παρευρεθούν στη χειροτονία του. Η γερόντισσα απάντησε πως δεν είναι ταιριαστό στη Μονή να φιλοξενήσει Τσιγγάνους...

Ρωτάω τον εαυτό μου συνεχὠς...
Προσπαθώ να καταλάβω το ύψιστο θεολογικό νόημα της στάσεως αυτής...
Ανησυχώ μήπως έχω πλανηθεί και δεν μπορώ να πεισθώ για την ορθότητά της...
Γιατί μου φαίνεται αντιεκκλησιαστική και αντικοινωνική αυτή η συμπεριφορά;
Γιατί στενοχωριέμαι και πλήττω όταν συλλογίζομαι το "θρησκευόμενο ποίμνιο"...
Γιατί με εξοργίζει να βλέπω το καλόγερο να κάθεται στην είσοδο της Μονής και να παρατηρεί ποιοι κώλοι είναι προκλητικοί για να τους σκεπάσει με φούστα;
Δεν μοιάζει διαστροφή να σκανδαλιζόμαστε από τα μικρά κοριτσάκια;
Είναι άραγε σήμερα το παντελόνι ανδρικό ρούχο;
Κι αν είναι, αυτό σημαίνει ότι οι γυναίκες που το φοράνε είναι λεσβίες;
Ποιός σκανδαλίζεται τελικά; Ο Θεός; Οι Άγιοι; Οι εικόνες και τα καντήλια;
Ή μήπως οι παπάδες, οι μοναχοί, οι μοναχές, το ευσεβές πλήρωμα...
Και αν είναι έτσι, μήπως να προφυλάξουμε καλύτερα την ηθική μας καθιερώνοντας την μπούρκα;
Αναρωτιέμαι συχνά...
Φωτίστε με...

πνευματικός με "τακτ"...

Μου διηγήθηκε μια γλυκειά γυναικεία ύπαρξη (45 μαϊων): "Είναι κάποια χρόνια πρίν που ήμουν στο εξοχικό μου σε παραλία της επαρχίας και κάνοντας βόλτα στη κοντινή πόλη ασυνείδητα μπήκα σε μια ωραία εκκλησία. Εκεί αφού άναψα κεράκι και προσκύνησα μου ήρθε έντονα η επιθυμία να εξομολογηθώ. Για πρώτη φορά. Ποτέ δεν είχα τολμήσει, ούτε σα σκέψη. Κάποια στιγμή πρόβαλε ένας παππούλης σεβάσμιος με μακριά γεννειάδα και εγώ δεν έχασα την ευκαιρία, του δήλωσα την επιθυμία μου. Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα σε ένα σκαμνάκι να εξαγορεύω όλες μου τις πράξεις που θεωρούσα ότι ήταν αμαρτωλές... Όταν κάπως τελείωσα ο παππούλης προσπάθησε να με παρηγορήσει: "Μην απελπίζεσαι, μου λέει, και η Αγία Μαρία η Αιγυπτία ήταν Πόρνη αλλά να, άγιασε..."
Άνοιξε η γη και με κατάπιε... Δεν τόλμησα να ξαναπάω για εξομολόγηση..."

θρήσκευμα: Χ. Ο.

Είχα μια συνομιλία τις προάλες μ΄ έναν "ενορίτη" μου, ένα συμπαθέστατο κύριο γύρω στα εξήντα...
" Πάτερ μου, εγώ πιστεύω πολύ στη θρησκεία μας..." μου είπε με σθένος και σιγουριά. "Δεν σε έχω δει όμως στην εκκλησία, δε σ΄αρέσει, δε μπορείς, τι;" τον ρωτάω. "Α, αδύνατο πάτερ μου, πολλές οι δουλιές, έχω οργώματα, κήπους, έχω και λίγα πρόβατα... δέν προλαβαίνω..." Δεν σήκωνε δεύτερη κουβέντα σ' αυτό. Συζητήσαμε διάφορα και κάποια στιγμή μου φανερώνει πολυετή διένεξή του με συγχωριανούς του, λογομαχίες, χειροδικίες, τραυματισμοί, μαχαιρώματα, δικαστήρια, απειλές... Φυσικά αυτός δεν είχε καμία ευθύνη, κανένα φταίξιμο, άλλωστε είναι πιστός χριστιανός... Στα τόσα άλλα που ειπαμε μου αποκάλυψε μια κακή του συνήθεια: "βλασφημάω πολύ πάτερ, τον Χριστό, την Παναγία, το σταυρό, δεν το θέλω όμως..." Μ΄ έπιασε το διδακτικό μου, του ανέφερα στα πολλά και για την εξομολόγηση... "Τί εξομολόγηση και κουραφέξαλα... αυτά είναι των παπάδων εφευρέσεις... τα ξέρει ο Θεός...", μου είπε και εγώ αοράτως με μούτζωνα... τί θέλω και μιλώ... "Δεν αφήνω όμως παρεκκλήσι για παρεκκλήσι, ανάβω όλα τα καντηλάκια..." μου είπε διαβεβαιώνοντας μια φορά ακόμη ότι είναι πιστός χριστιανός... Και εγώ τον άφησα να πιστεύει...
Μ΄ αυτό και πολλά άλλα αναρωτιέμαι ο καψερός...
Να πάω καλύτερα ιεραποστολή στη Ζιμπάμπουε...